3 Ιαν 2016

Και εγένετο Alexitypon...


Το Alexitypon «γεννήθηκε» μέσα στο μυαλό μας πριν από δυόμισι περίπου χρόνια, όχι όμως σαν μια ιδέα που θα αφορούσε την εκπλήρωση τυχόν προσωπικών οικονομικών ή άλλων επαγγελματικών φιλοδοξιών αλλά ως διαπιστωμένη (και αδιαμφισβήτητη) πλέον ανάγκη να δοθεί μια, κατά το δυνατόν, «οργανωμένη» απάντηση σε κάθε έναν και κάθε τι που, πριν και πάνω απ' όλα, προσβάλλει τη νοημοσύνη μας.

Διότι, κανένα σύστημα εξουσίας, πολιτικό, μιντιακό, εκκλησιαστικό κλπ, δεν θα μπορούσε, όχι απλά να πραγματοποιήσει αλλά ούτε καν να σχεδιάσει τα κακουργήματά του, αν προηγουμένως δεν έπαιρνε ως δεδομένο πως, αν όχι όλοι τουλάχιστον οι περισσότεροι, είμαστε «μειωμένων νοητικών δυνατοτήτων». (βλ. μαλάκες). Καθώς πλέον, το μεγαλύτερο έγκλημα που τα τελευταία χρόνια συντελείται, δεν είναι ούτε η πλήρης οικονομική εξαθλίωση στην οποία έχουν οδηγήσει τη συντριπτική πλειονότητα του λαού, ούτε το κάθε λογής τσάκισμα των δυνάμεων της εργασίας με το απόλυτο ξεθεμελίωμα δικαιωμάτων κατακτημένων με ποταμούς αίματος ήδη από τον 19ο αιώνα ούτε καν η εξώφθαλμη εκφασιστοποίηση της κοινωνίας. Όλα αυτά είναι «απλώς» εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Το χειρότερο είναι πως, την ίδια ακριβώς στιγμή που οι εξουσιαστικοί αυτοί μηχανισμοί συνθλίβουν κάθε τι που θυμίζει την ανθρώπινή μας φύση, απαιτούν από μάς να πιστέψουμε πως όλα αυτά γίνονται «για το καλό μας», μια απαίτηση τόσο χυδαία και τόσο πρόστυχη που δεν την έχουν ούτε οι μπράβοι της νύχτας που αναλαμβάνουν «συμβόλαια» θανάτου. Το χειρότερο λοιπόν είναι, πως για όλα τούτα, θέλουν και τη συναίνεσή μας. Και αυτή η «συναίνεσή» μας, φυσικά, δεν θα μπορούσε να κατασκευαστεί παρά μόνον με την «ευγενή χορηγία» των συστημικών ΜΜΕ, που για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνουν τη γνωστή άποψη του Έκο περί του ότι πλέον αποτελούν τα σύγχρονα άρματα με τα οποία γίνονται τα πραξικοπήματα. 

Και ακριβώς εκεί είναι που επιχειρεί να βρει ρόλο το Alexitypon. Να γίνει κάτι σαν το μικρό εκείνο αλλά μοιραίο χαλικάκι που θα μπλοκάρει τις ερπύστριες των Media. Ή ο κόκκος της σκόνης στο μάτι του επηρμένου στρατηγού. Ή, ακόμη καλύτερα, το κακό σπυρί στον κώλο του κάθε εντεταλμένου αλητάκου που αν του σηκώσεις λίγο την πορφύρα δεν θα δεις παρά μόνο την απόλυτη ηθική του γύμνια.

Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν στο τέλος καταφέρουμε έστω κάτι από όλα αυτά. Το πιο πιθανόν είναι τίποτε απολύτως. Αλλά έτσι κι αλλιώς, και όπως είχε πει και κείνος ο μυστήριος τυπάκος με τα μούσια, εδώ που φτάσαμε το μόνο που μπορούμε πλέον να χάσουμε είναι οι αλυσίδες μας.

Χώρια που όλο τούτο δείχνει νάχει πλάκα... Ειλικρινά δεν ξέρω, η νεκροψία θα δείξει...

Με εκτίμηση
Alexitypos ΄
ή... «κατά κόσμον»
Παύλος Κιρκασίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια: